Τι σημαίνει άραγε να είναι ο άλλος, ο σύντροφός μου, ολος μου ο κόσμος; Σημαίνει να ξυπνώ το πρωί και να σκέφτομαι τι φαγητό θα του άρεσε ή τι είναι καλό να φάει; Πώς θα ήθελε να βρει το σπίτι όταν έρθει; Πώς θα ήθελε ή θα ήταν βοηθητικό για αυτόν να με δει; Ποιες ανάγκες έχει και πώς θα μπορούσα να τις καλύψω; Να είμαι αυτή που πραγματικά θέλει να έχει δίπλα του, να ταιριάξω σε αυτό που “αποκρυπτογραφώ” κάθε στιγμή ότι είναι το μοντέλο γυναίκας ή άνδρα που θα ήθελε να έχει. Η δική του ανάγκη πάνω από τη δική μου. Και η δική μου άραγε που πηγαίνει, χάνεται;
Γνωρίζω πολλές γυναίκες αλλά και άνδρες που όλος τους ο κόσμος είναι ο άλλος ή για πολλά χρόνια ήταν ο άλλος, ο σύντροφος. Στο βωμό του να είναι εκείνος / εκείνη ευχαριστημένος / – η, δεν υπολογίζω και βάζω στην άκρη δικά μου σημαντικά θέλω, ανάγκες,πιστεύω, αξίες. Το μόνο που ζητώ είναι η αγάπη, η προσοχή του, η αποδοχή του και για αυτό προσαρμόζομαι σαν χαμαιλέοντας σε ό,τι ζητάει από εμένα άμεσα ή έμμεσα.
Δεν θέλω να βάλω ταμπέλες σε αυτές τις σχέσεις ή να μιλήσω για τα κενά που μπορεί να έχω ως άνθρωπος, που η ανάγκη του άλλου ρυθμίζει τις επιλογές, τις αποφάσεις, το εδώ και τώρα μου. Περισσότερο αναρωτιέμαι τι θα άλλαζε αν “όλος ο κόσμος μου ήμασταν εμείς” (ίσως πιστεύατε ότι θα έβαζα “ΕΓΩ” αλλά μια λαμπερή γυναίκα με έκανε και εμένα να το αλλάξω με το ΕΜΕΙΣ). Τι θα γινόταν δηλαδή αν έβαζα στο ΚΕΝΤΡΟ της προσοχής, της σκέψης, της φροντίδας και ΕΜΕΝΑ. Θα άλλαζε η καθημερινότητά μου, ο τρόπος που αντιμετωπίζω τον εαυτό μου αλλά και ο τρόπος που προσκαλώ τους άλλους να με αντιμετωπίσουν; ίσως αυτή η αλλαγή της θέσης μου να με βοηθήσει χωρίς φόβο πια να δω αλλά και να εκφράσω και εγώ αυτό που θέλω και χρειάζομαι.
