Τιποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν έπαυε να μιλά ή αν έστω μείωνε την έντασή της αυτή η εσωτερική κριτική φωνή. Αν κατάφερνα να κλείσω τις πόρτες και τα κρυφά ανοίγματα με τα οποία καταφέρνει να περάσει στο μυαλό και να επηρεάσει τις σκέψεις. Για πολλούς από εμάς είναι μια οικεία φωνή, η οποία ξεκίνησε να μας συντροφεύει από μικρή ηλικία. Είναι αυτή που έρχεται να μας “υπενθυμίσει” την ανεπάρκειά μας σε στιγμές αλλαγών ή κρίσεων, που την ακούμε να μιλά για την μη ικανοποιητική εξωτερική μας εμφάνιση, για εκείνα που θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει…εκείνη που αρκετές φορές έρχεται να μποικοτάρει τις επιτυχίες μας εμφανίζοντας “αδυναμίες” που θολώνουν αυτό που για λίγο αισθανόμαστε ότι πετύχαμε. Είναι αυτή που ποτέ δεν θα είναι ικανοποιημένη, σε έναν ασταμάτητο αγώνα σύγκρισης με αυτό που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, με αυτό που θα μπορούσαμε να ήμαστε.
Είναι άραγε δική μας φωνή; Μήπως ήρθε κάποια στιγμή από έξω και μπήκε τόσο μέσα μας με τα χρόνια που πια φαίνεται να είναι δικό μας κομμάτι;
Ας σκεφτούμε με ποιούς τρόπους έχει επηρεάσει την ζωή μας και τι σχέση θέλουμε να έχουμε μαζί της. Γιατί ενώ φαίνεται να “θέλει να μας κάνει καλύτερους” τις περισσότερες φορές δεν φέρνει τίποτα άλλο παρά ενοχές και αίσθημα αδυναμίας να αλλάξω την κατάσταση, όποια και αν είναι αυτή…
Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν έπαυε συνεχώς να μου ψιθυρίζει…ίσως τότε θα μπορούσα να πετάξω!
