Αυτοί που έφυγαν από τη ζωή μας στην πραγματικότητα ποτέ δεν φεύγουν και δεν μπορούν να φύγουν από την αφήγηση της προσωπικής μας ιστορίας. Δεν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε σε κάποιον φάσεις ή περιστατικά της ζωής μας στα οποία ήταν παρόντες / παρούσες και να μην αναφερθούμε σε αυτά τα πρόσωπα.
Πριν λίγες μέρες κολλημένη στην κίνηση στην Αθήνα έξω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θυμηθήκαμε με τον αδερφό μου τον θείο μου τον Παναγιώτη, ο οποίος έφυγε νωρίς και άξαφνα από τη ζωή πριν περίπου 28 χρόνια.Η ανάμνηση μιας απογευματινής βόλτας “υπερθέαμα” για δυο μικρά παιδιά, δένει για πάντα αυτόν τον άνδρα με εμάς και με το ποιοι ήμαστε σήμερα. Εντυπωσιάστηκα από τις κοινές μνήμες που είχα με τον αδερφό μου για εκείνη την ημέρα. Εκείνη την ημέρα που μας την πρόσφερε ο Πάνος, ο οποίος ακόμα και σήμερα είναι παρών στην προσωπική αφήγησή μας.
Είναι εντυπωσιακά μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων με τους οποίους έχουμε “¨συγγράψει” την ιστορία μας. Δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, να τους φέρουμε όλους στη μνήμη μας. Κάποιοι είχαν “συμπρωταγωνιστικό ρόλο”, άλλοι πιο μικρούς ρόλους, άλλοι ήταν απλώς κομπάρσοι. Κάποιους απλά δεν τους θυμόμαστε, κάποιους δεν θέλουμε να τους θυμόμαστε. Καθένας όμως, έχει παίξει έναν ρόλο στη δική μας ιστορία, ο οποίος δεν μπορεί να διαγραφεί γιατί θα έπρεπε να διαγράψουμε κομμάτια της και αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα ήμασταν αυτοί που ήμαστε σήμερα.
Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι σαν τις γραμμές τρένων που σε κάποιο σημείο τους ενώνονται και για μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα “κυλάμε” τις ρόδες μας μαζί σε ράγες κοινές ή παράλληλες. Ακόμα και αν επιλέξουμε (π.χ. διαζύγιο) ή αποδεχτούμε (π.χ. θάνατος) ότι ο άλλος δεν θα αποτελεί πια ενεργό πρόσωπο στην ιστορία μας, δεν σημαίνει ότι μέχρι αυτό το σημείο δεν έχει επηρεάσει η παρουσία του το ποιοι ήμαστε σήμερα ή ποιοι θα ήμαστε στο μέλλον.
Η δυσκολία του αποχωρισμού πολλές φορές δημιουργεί αισθήματα θλίψης ή απόγνωσης. Ωστόσο, η φυσική απουσία ενός ανθρώπου από τη ζωή μας δεν συνεπάγεται και την ψυχική. Και όχι γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνον, αλλά γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την δική μας ιστορία στην οποία θα βρίσκεται πάντα μέσα ως μορφή και ως ενέργεια. Και αυτό δεν είναι μονόδρομο: έχουμε αφήσει και εμείς αντίστοιχο αποτύπωμα στη δική τους ιστορία και θα βρισκόμαστε πάντα στην δική τους αφήγηση.
