Γονείς, ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί, ψυχίατροι, γιατροί, όλοι συμφωνούν ότι η εφηβεία αποτελεί μια δύσκολη φάση κατά την διάρκεια της εξέλιξης του ατόμου. Πρόκειται για μια μετάβαση, τη “μετανάστευση” από το νησί της “παιδικότητας” στο νησί της “ενηλικίωσης”. Προσέξτε όμως, αυτό το νησί είναι ένα από τα νησιά του συμπλέγματος των νησιών της ενηλικίωσης, είναι το νησί της “νέας ενήλικης ζωής”. Ακολουθούν και άλλες “μεταναστεύσεις” της ταυτότητας μας, καθώς προχωράμε σε αυτά τα θολά νερά. Μια τέτοια ίσως είναι στο νησί της “μητρότητας και της πατρότητας” και μια άλλη μετάβασή μας έχει να κάνει με το πέρασμα από τον ηλικιακό σταθμό των 40 ετών.
Όπως κάθε μετάβαση, όλοι δεν την περνούμε με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο, πρόκειται για ένα νησί σταθμό στη ζωή μας, καθώς αρχίζουμε σταδιακά να αντιλαμβανόμαστε ότι αλλάζουμε και εξωτερικά, αλλά και οργανικά και στο επίπεδο των βιολογικών λειτουργιών. Αφήνουμε το νησί της νέας ενήλικης ζωής και πηγαίνουμε αργά αλλά σταθερά προς αυτό της “μέσης ενήλικης ζωής”. Τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα; Πώς θα έπρεπε να είμαι σύμφωνα με τις κοινωνικές προσδοκίες τώρα που μπαίνω στα 40; Αλλάζω εξωτερικά και βλέπω το σώμα μου να μην έχει τις ίδιες αντοχές με παλιά, τι θα κάνω! Είμαι αυτή / αυτός που θα ήθελα στις κοινωνικές μου σχέσεις ή θα ήθελα να είμαι αλλιώς; Είμαι εντάξει μέσα στον γάμο μου ή κάτι άλλο ήθελα από αυτόν;
Ο χρόνος αισθανόμαστε για πρώτη φορά ότι μετρά διαφορετικά: πιο γρήγορα, όχι τόσο ανέμελα. Και εμείς πατάμε την άμμο ενός νησιού με γυμνά πόδια, ελπίζοντας να βρούμε σε αυτό εκείνα τα στοιχεία που θα μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα με το ποιοι ήμαστε και όχι ναυαγοί στην ίδια μας τη ζωή. Κάθε ταξίδι σε μια νέα ταυτότητα του εγώ έχει τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές της. Είναι μια “εφηβεία” που κάποιοι από εμάς αντιδρούν σε αυτό που θα έπρεπε να είναι, άλλοι κάνουν μια πιο εσωτερική στροφή και άλλοι αλλάζουν εντελώς, προκειμένου να μην πατήσουν ποτέ σε αυτό το νησί της “μέσης ενήλικης ζωής” και να επιστρέψουν προς τα πίσω, στα προηγούμενα νησιά, με την ελπίδα να επανορθώσουν και να ξαναβιώσουν διαφορετικά τον εαυτό τους.
Τελικά η εφηβεία δεν είναι μια. Είναι ίσως πιο εύκολο να αναφερόμαστε στην πρώτη μεγάλη μετάβαση ως πιο καθοριστική, γιατί δεν πιστεύουμε στην ικανότητα των νέων να αποφασίζουν για τον εαυτό τους, ενώ ως ενήλικες αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν, σε όποια εφηβεία και αν βρισκόμαστε…
